"Kształt wody", rozpoczynający serię, jest nie tylko wielowątkową historią kryminalną. To także wprowadzenie do świata komisarza Montalbao, który ma nietypowe poczucie humoru, skomplikowane życie uczuciowe i jest wyrafinowanym smakoszem - miłośnikiem włoskiej kuchni (za tę ostatnią cechę od razu go polubiłam:)). Przyznam, że początkowo powieść średnio mnie zainteresowała. Nieco nużące wydały mi się dywagacje na temat związków polityki, mediów i mafii, ostatecznie jednak akcja szybko się rozwinęła, a informacje te okazały się przydatne do zrozumienia całości, a przede wszystkim niekonwencjonalnej decyzji komisarza, który zaskakuje nią czytelnika pod koniec książki. Ten właśnie krok Montalbano pokazał go w nowym świetle, zdradzając wiele na temat jego osobowości i etyki. Sprawił też, że "Kształt wody" nie jest tylko kryminałem, lecz także (a może przede wszystkim) refleksją nad prawdą, winą i karą. W tym kontekście tytuł powieści nabiera nowych znaczeń (nie zdradzę ich jednak, bo wówczas popsułabym potencjalnym czytelnikom przyjemność lektury). Całość czyta się szybko, lekko i z przyjemnością. Jeśli ktoś ceni zabawę literackimi konwencjami, to będzie zadowolony, gdyż nie jest to standardowy kryminał. A jeśli dodatkowo lubi śródziemnomorską kuchnię, na pewno nieraz obliże się, widząc oczyma wyobraźni to, co Montalbano ma na talerzu:). BEATA IGIELSKA