Czy polecam? Oczywiście, że tak. To piękna, klimatyczna, epicka opowieść o kobiecie, która nie bała się iść swoją ścieżką w życiu.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu moje-ukochane-czytadelka.blogspot.com
 

Książkę polecam każdej osobie, która chciałaby zapoznać się z historią przepełnioną konfliktami, niespodziewanymi wydarzeniami czy dyskryminacją, która nie ma tylko związku z samym kolorem skóry. "Królowa cukru" uzmysławia, że nie należy patrzeć na wygląd, a na to co człowiek nosi w sercu, jaki ma charakter i jak postępuje.
Pełna wersja recenzji dostępna na blogu zaczytana-aniaa.blogspot.com
 

"Królowa cukru" to książka, która spodoba się wszystkim tym, którzy pokochali "Błoto". Choć opowieść posiada zupełnie inaczej rozłożony ciężar narracji, i nie jest to książka sięgająca poziomu "Błota" to przywołuję tutaj te tytuł, ponieważ warstwa narracyjna bardzo mi przypominała tamtą powieść. Jeśli chcecie dowiedzieć się, kim jest tytułowa królowa cukru, oraz Żniwiarz z plantacji cukru, a do tego lubicie Amerykańskie klimaty prowincjonalnych miasteczek i farmerskiego życia, to ta książka przypadnie wam do gustu.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu subiektywnikliteracki.blogspot.com
 

Okazuje się, że współczesne Południe wciąż boryka się z wieloma problemami, a temat rasizmu nadal budzi dyskusję i chętnie przedstawiany jest w literaturze. W "Królowej cukru" wartym odnotowania jest więc fakt, że czarnoskóra właścicielka plantacji decyduje się na zatrudnienie białego zarządcy. Ta konfrontacja dwóch światów to niezły pstryczek w nos dla tych, którzy do tej pory uważają, że dzielenie ludzi ze względu na kolor skóry ma sens. Ale "Królowa cukru" to również opowieść o rodzinie, o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi i poświęceniu, które nie zawsze i nie przez wszystkich jest rozumiane i akceptowane.
Pełna wersja recenzji dostępna na blogu matkapolkaczytajaca.blox.pl
 

Uważam, że jak na debiut Pani Baszile napisała naprawdę piękną i poruszającą powieść, a jeśli będzie szła w tym kierunku to może być tylko lepiej.
Pełna wersja recenzji dostępna na blogu pannajagiellonka.blogspot.com

 

U Natalie Baszile cukier niejednokrotnie ma gorzki smak, a sukces okupiony jest niepewnością, wahaniem i cierpliwością. Jak dla mnie imponująca talentem powieść. Bez cukru! Przeczytajcie.
Pełna wersja recenzji dostępna na portalu ksiazkiweterze.pl

 

Książka z przekazem, skłaniająca do myślenia, pozostająca na dłużej i mająca ukrytą pomiędzy atrakcyjną treścią głębię. Nie zawiodłam się na autorce i Wam z czystym sumieniem polecam debiut naznaczony słowami zachwytu przez samą Oprah Winfrey.
Pełna wersja recenzji dostępna na blogu ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com
 

Spotkanie z „Królową cukru” okazało się bardzo ciekawą, wzruszającą podróżą literacką. Jeśli lubicie takie klimaty i szukacie ładnie napisanej powieści z silną postacią kobiecą, sięgnijcie, myślę, że się nie zawiedziecie. Nie ukrywam, że powieść ta zrobiła na mnie spore wrażenie i mam nadzieję, że kiedyś obejrzę ekranizację i będę miała okazję przeczytać inne powieści autorki.
Pełna wersja recenzji dostępna na blogu babskie-czytanie.blogspot.com


 

Uprzedzenia wiecznie żywe Bardzo wiele obiecywałam sobie po przeczytaniu zapowiedzi powieści autorstwa Natalie Baszile, ale tym, co przesądziło o decyzji, że na pewno ją przeczytam było (sami na pewno nie zgadniecie) tłumaczenie Roberta Sudóła, który wykonał niesamowitą pracę w przekładzie "Księgi nocnych kobiet". Temat nie wydaje się oryginalny, ale nie uprzedzając wydarzeń, zacznę od początku. W powieści Baszile, prócz skomplikowanych relacji rodzinnych i poszukiwania swojego miejsca na świecie, porusza kilka powszechnych problemów takich jak rasizm, uprzedzenia, czy społeczne wykluczenie. Historia jest dość amerykańska, żeby nie powiedzieć – hollywoodzka. Młoda wdowa wraz z córką przenosi się z Los Angeles, by przejąć odziedziczoną farmę trzciny cukrowej w Luizjanie. Równolegle do losów Charley poznajemy historię jej przyrodniego brata, który zdaje się być jej całkowitym przeciwieństwem. Czy bohaterów ukształtowało otoczenie? Czy nierówny życiowy start wpłynął na to, że ich losy potoczyły się zupełnie inaczej? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Natalie Baszile przedstawia obraz współczesnej Ameryki, małych, zamkniętych społeczności, w których zmiany zachodzą bardzo powoli. Autorka na główną bohaterkę wybrała czarnoskórą kobietę, która musi odnaleźć się w nieprzyjaznym świecie białoskórych farmerów. Gdyby tego było mało Charley jest wdową i samotną matką, która próbuje uporać się nie tylko z kłopotliwym spadkiem i macierzyństwem, ale także z coraz bardziej komplikującymi się relacjami rodzinnymi. Czy to nie zbyt wiele? Bohaterowie "Królowej cukru" są nieco zbyt stereotypowi, by powieść mogła zadziwić czytelnika. Przewidywalność ich zachowań sprawiała, że lektura nie była tak przyjemna, jak można było oczekiwać. Ona – ta dobra – nie poddaje się przeciwnościom losu, on – lekkoduch – bez życiowych sukcesów. Dostająca córka oczywiście musi być zbuntowana, ale najgorsza wśród nich była postać babci głównej bohaterki. Bo o ile przyrodni brat Charley zachowywał się zwyczajnie głupio, o tyle babcia była irytująca ponad wszelką miarę. Wiecznie umoralniająca hipokrytka, która przez całą powieść próbuje naprawiać swoje błędy z przeszłości kosztem innych. Trudno znaleźć mi coś, co wyróżniałoby "Królową cukru" na tle innych powieści z tego gatunku. Cała historia, choć filmowa, jest dość przewidywalna i bardzo długo nie mogłam się w nią zaangażować. Nie ma w niej rażących błędów, napisana jest poprawnie, ale wśród propozycji wydawniczych możemy znaleźć lepsze pozycje mówiące o dyskryminacji rasowej czy wykluczeniu (choćby wydane w tym roku "Błoto"), o podążaniu za marzeniami, poszukiwaniu swojej tożsamości i miejsca, również. Przekład nie zawiódł, ale tłumacz nie miał tu aż tak wielkiego pola do popisu. Jak na debiutancką powieść nie jest źle i będę miała na uwadze następne powieści Baszile, by sprawdzić jak się rozwinie jako pisarka, jednak nie podzielam zachwytów Oprah Winfrey.

„Królowa cukru” to imponujący debiut i piękna opowieść o rodzinie, determinacji oraz marzeniach. To również przekonująco pokazany obraz współczesnego amerykańskiego Południa, które wciąż zmaga się z uprzedzeniami rasowymi, będącymi ponurym dziedzictwem przeszłości. Główną bohaterką jest młoda wdowa, Charley Bordelon, która wraz z jedenastoletnią córką opuszcza Los Angeles i przeprowadza się do Luizjany, by zacząć prowadzić otrzymaną w spadku po ojcu plantację trzciny cukrowej. Kobieta nic nie wie o rolnictwie, ale jest pewna, że jakoś sobie poradzi. Na miejscu okazuje się, że dotychczasowy zarządca nie popisał się pracą, przez co pola są w opłakanym stanie. Jakby tego było mało, nikt nie chce podjąć się postawienia plantacji na nogi. Charley nie dość, że jest kobietą, to jeszcze ma czarną skórę, co budzi w białych plantatorach wrogie odczucia. W ich zamkniętym świecie nie ma miejsca dla takich osób i tylko nieliczni decydują się utrzymywać kontakty z nową sąsiadką. Dodatkowe zamieszanie w życie Charley wprowadza pojawienie się na plantacji jej przyrodniego brata, który rości sobie prawa do części spadku. Losy Ralpha stanowią tu osobny wątek, ale ściśle wiążą się z przeszłością i teraźniejszością głównej bohaterki. Mimo kłód rzucanych pod nogi przez ludzi i kaprysów przyrody Charley nie poddaje się. Sił dodaje jej miłość do córki i poczucie winy wobec dziewczynki. Kobieta dźwiga bolesną tajemnicę, którą autorka powoli, lecz systematycznie odkrywa przed czytelnikiem. Związane z tym napięcie oraz niepewna przyszłość sprawiają, że od lektury trudno się oderwać. „Królowa cukru” to wzruszająca, pełna zwrotów akcji opowieść o wielkich marzeniach, zmaganiu się z przeszłością i sile, jaka może tkwić w człowieku. To również książka o klimacie amerykańskiego Południa, które wciąż dźwiga brzemię niechlubnej przeszłości związanej z niewolnictwem. Mimo iż mamy XXI wiek, w wielu mieszkańcach Luizjany wciąż pokutują rasowe uprzedzenia, a tolerancja należy tu do rzadkości. Na szczęście nie wszyscy kultywują rasistowskie tradycje, co daje nadzieję na przyszłość. Powieść Natalie Baszile podejmuje wiele ważnych problemów i dlatego nie sposób przejść obok niej obojętnie. To debiut udany, rewelacyjny, udowadniający, że nawet początkujący pisarz może potrafić pisać o uczuciach bez sentymentalizmu i uciekania się do tanich chwytów. BEATA IGIELSKA

Natalie Baszile to debiutantka. Mieszka razem ze swoją rodziną w San Francisco. Jej powieść „Królowa cukru” bije rekordy popularności w Stanach Zjednoczonych, co mnie nie dziwi, bo sama jestem tą powieścią urzeczona. Bohaterką książki jest Charley – czarnoskóra kobieta, owdowiała matka jedenastoletniej Micah, która pewnego dnia dostaje w spadku po ojcu ogromną farmę trzciny cukrowej w Luizjanie. Przeprowadza się więc z San Francisco, aby podjąć wyzwanie rzucone przez ojca, który praktycznie nie dał jej wyboru - albo zajmie się uprawą, albo straci ten ogromny majątek. Aby stanąć na wysokości zadania, kobieta musi całkowicie zmienić swoje życie, zdobyć ogromną wiedzę na temat uprawy trzciny, podnieść farmę z niemal całkowitego upadku. Od samego początku piętrzą się przed nią przeszkody – o rolnictwie nie wie nic, boryka się z problemami finansowymi, nie może znaleźć pracowników, a przede wszystkim zarządcy, który pomógłby jej poprowadzić sprawy związane z kłopotliwym dziedzictwem. Powoli jednak, dzięki pomocy Prospera Dentona, jedynego człowieka, który widząc jej sytuację decyduje się jej pomóc, poznaje tajniki uprawy trzciny cukrowej, zdobywa potrzebne maszyny, uczy się rozpoznawać gatunki roślin oraz wykonywania niezbędnych prac pielęgnacyjnych. Kolejnym, niezwykle istotnym wątkiem książki, jest niezwykła miłość matki do córki, obarczona poczuciem winy. Stosunki ze zbuntowaną dziewczynką są dalekie od poprawnych, ciągłe wyrzuty sumienia kładą się cieniem na ich relacjach, a ciągłe zaangażowanie w sprawy plantacji nie zostawiają czasu na zbliżenie się do siebie, lepsze poznanie swoich uczuć, lęków. Mimo wszystko widać, że wzajemne przywiązanie matki i córki jest silne. Inną istotną kwestią są też stosunki z pozostałą rodziną, szczególnie z bratem, który pozbawiony praw do majątku ojca stara się uprzykrzać życie Charley, ciągle sprawdza, na ile może sobie pozwolić. Sprawia, że Charley musi walczyć o jedność w rodzinie, bo nie jest ona oczywista. Przy okazji wychodzą na jaw różne dramatyczne tajemnice, które wyjaśniają wiele z działań choćby Miss Honey – babki rodzeństwa. Jako osoba wychowana na wsi nie mogę nie zauważyć ogromnego szacunku, z jakim traktowana jest w powieści ziemia, ten grunt, dzięki któremu ludzie mogą wyżywić siebie i swoje rodziny, a ponadto zapewnić im byt. Naszym oczom ukazana jest siła przyrody, która wykorzystywana mądrze odwdzięczy się nam wielkim dobrodziejstwem, a z drugiej strony potrafi ukazać swoje niewzruszone oblicze, niszcząc w jednej chwili efekty katorżniczej pracy lub dorobek pokoleń. Autorka w bardzo dyskretny sposób porusza również kwestię stosunków społecznych, panujących na Południu Stanów Zjednoczonych. Wyraźnie akcentuje panujący tam rasizm. Chociaż nic nie zostało powiedziane wprost, zdecydowanie wyczuwa się, że czarnoskórzy są traktowania z góry, bez szacunku należnego ich pracy, doświadczeniu, wiedzy, wysiłkowi. Rzuca się w oczy również klimat pewnego rozleniwienia, powolności w działaniu, co wyrażone jest również w stylu pisarskim autorki. Akcja książki nie pędzi, raczej czołga się spowolniona upalnym klimatem Południa. Przede wszystkim jednak książka dotyczy determinacji i niezłomności kobiety, która otrzymała szansę na całkowitą zmianę swojego życia, jednak musi włożyć bardzo dużo wysiłku, aby z tej szansy skorzystać, inaczej pójdzie na dno, razem z pokładanymi w niej nadziejami. Charley mozolnie buduje swoją przyszłość, przyjmuje ciosy i podnosi się po nich, brnie z trudem przez życie, pamiętając o mądrościach, zasłyszanych od ojca. Główna bohaterka może być przykładem niezwykłej siły, wytrwałości, nieugiętości w obliczu piętrzących się przeciwności. Jej działania nie są pozbawione błędów, jednak potrafi wyciągać z nich wnioski i nauki na przyszłość. Podsumowując, książka może nie jest skończonym arcydziełem, jednak z pewnością jest warta uwagi. Podnosi wiele ważnych kwestii, choćby zakamuflowanego rasizmu, poczucia winy w stosunkach rodzinnych, kobiecej determinacji, prawdziwej przyjaźni. Warto ją przeczytać.