Małgorzata Sobieszczańska to scenarzystka i dziennikarka. Jej debiutancka powieść dostała nagrodę Wielkiego Kalibru. Na teatrze się zna, bo ukończyła Wiedzę o Teatrze , ale aktorstwo jej nie podeszło i studia przerwała na rzecz zgłębiania tajników powstawania scenariuszy. I muszę przyznać, że to bardzo miło przeczytać dobrą książkę pisarki, która się dopiero rozkręca.

Opowiedziana w „Kilku dniach lata” historia to zdecydowanie nie jest wakacyjno-sielankowe czytadło. To historia dramatów, wyborów i ich konsekwencji oraz co najsmutniejsze braku oparcia w najbliższych. Szkoda marnować czasu na to co by było gdyby, bo akurat na przeszłość nie mamy już żadnego wpływu. To prawda, że ona nas kształtuje, ale dziś już tak naprawdę nie ma znaczenia. To, o co warto zawalczyć to dni, które jeszcze przed nami.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu kasiowaczytelnia.blogspot.com.

„Kilka dni lata” to opowieść o trzech pokoleniach kobiet, które, zupełnie nieświadomie, popełniają te same błędy. Ich skomplikowane relacje nie ułatwiają życia. A przecież wystarczyłoby porozmawiać i czerpać mądrość z doświadczeń poprzednich pokoleń. To książka o dojrzewaniu do prawdy, poszukiwaniu odpowiedzi na trudne pytania. Ale zanim nasze bohaterki znajdą odpowiedź, muszą trafnie postawić pytania, co wcale nie jest łatwe. Powieść Małgorzaty Sobieszczańskiej to pokrzepiająca historia o zwykłych kobietach, takich jak ja, ty, czy pani z sąsiedztwa. Autorka przekonuje nas, że mamy najlepsze z możliwych życie. Najlepsze, bo nasze. I nie ma potrzeby tego zmieniać. Człowiek jest istotą błądzącą, często zadajemy sobie pytanie „a co by było, gdyby?”. „Kilka dni lata” uczy odkrywać radość w codziennym życiu, doceniać szczęście, jakie staje się naszym udziałem. Genialna książka. Czyta się znakomicie, a losy bohaterek stanowią doprawdy porywającą historię.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu przeglad-czytelniczy.blogspot.com

„Kilka dni lata” bardzo mnie zaskoczyła. Spodziewałam się odprężającej i niezobowiązującej lektury na plażę. Otrzymałam pełną głębi, niezwykle wciągającą opowieść o marzeniach, wspomnieniach, bliskości. To bardzo mądra lektura, sięgająca prawdy o człowieku, bez względu na czas (druga wojna światowa, strajki Solidarności, czasy obecne), miejsce (Warszawa, Gdańsk, Nowogrodek czy Bidziny, wieś obok Opatowa), czy nawet płeć (historia Kostka jest równie wciągająca i przejmująca jak opowieści Amelii, Janiny czy Mai). Trzy pokolenia składające się na tę samą prawdę. Głęboko polecam tę bardzo dobrze napisaną powieść o wspomnieniach splatających się z oczekiwaniami, marzeniami i rzeczywistością.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu lubimyczytac.pl

Sięgnęłam po "Kilka dni lata", gdyż zachęciła mnie do tego recenzja napisana przez renax na Lubimy Czytać. Zaczęłam z ciekawości przeglądać książkę i... utonęłam w niej na dobre. Bardzo przypadły mi do gustu klimat, naturalny styl i barwne portrety bohaterów, zwłaszcza trzech kobiet. Przeszłość wciąż przeplata się tu z teraźniejszością, co buduje napięcie - czeka się na kolejne wydarzenia, na odkrycie rodzinnych sekretów, na nowe elementy wątków miłosnych. Tego typu powieści jest wiele, jednak autorce udało się wyróżnić na ich tle. Nie ma tu miejsca na banały, pretensjonalność czy powielanie pomysłów. "Kilka dni lata" ujmuje świeżością, prostotą w pozytywnym znaczeniu tego słowa, umiejętnością połączenia świata wielkiej historii z codziennością, która tylko pozornie jest zwyczajna. Nieszablonowe są wątki miłosne oraz motyw dziedziczności, który w rodzinie trzech kobiet odgrywa ważną rolę. Czytało mi się tę powieść świetnie - ani przez chwilę się nie nudziłam, śledząc barwne i ciekawe losy bohaterek, ich decyzje, sekrety i bolesne doświadczenia BEATA IGIELSKA (wywrota.pl)