Charles Bukowski to amerykański poeta, powieściopisarz i nowelista. Tworzy postaci z marginesu społecznego, w rolach głównych swoich utworów obsadza alkoholików, uzależnionych od hazardu i kobiet. Jego twórczość inspirowana jest własnymi doświadczeniami, można znaleźć wiele odniesień do życia prywatnego – które było dosyć ciężkie i kontrowersyjne.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu beata-szy.blogspot.com

Gęsta, brutalna, pełna wulgaryzmów i wulgarności proza Bukowskiego nie jest już dziś zjawiskiem szokującym obyczajowo. Następcy beatników twórczo rozwinęli  w literaturze świat wszelakiej brutalności i obsceniczności. Toteż buntowniczy wydźwięk tej prozy trąci dziś myszką i z tego punktu widzenia przeszła już ona do historii literatury. Zostaje natomiast moc gęstego stylu Bukowskiego, jego dynamizm, soczystość i bogactwo języka, sarkazm, finezyjna ironia oraz kapitalnie zarysowane postacie, czego przybliżenie zawdzięczamy oczywiście wyśmienitemu przekładowi Tomasza Mirkowicza.  Lektura Bukowskiego po 20 latach od jego śmierci przekonuje mnie, że mimo wygaśnięcia, dezaktualizacji kulturowego kontekstu jego prozy, jako literatura wytrzymuje ona ciągle próbę czasu.

Pełna wersja receznji dostępna na portalu pisarze.pl