Pisarz wymyśla różne strategie, persony, uprawia wobec niej gry literackie. W zawężonej przez chorobę przestrzeni namiętne czytanie, słuchanie jest wielką radością. Zamiast tłumu gości pojawiają się starzy przyjaciele – książki, wspomnienia. Jeśli podróże – to do Wisły albo na pobliską Kruczą (piękna opowieść o kupowaniu laski w sklepie z fajkami). Jednak paradoksalnie w tym ograniczeniu mamy wrażenie bogactwa życia, niesłychanych przygód umysłu i ciała. Dzięki ograniczeniu widać właściwe proporcje rzeczy istotnych i nieistotnych.

Mistrz frazy, wielki stylista polskiej literatury zarzuca nas nowymi książkami. I dobrze, bo Pilcha nigdy dosyć, Pilcha – w przeciwieństwie do innych używek – nie da się przedawkować. Niedawno dostaliśmy pierwszy, potężny tom „Dziennika”, później fenomenalną powieść „Wiele demonów”, a teraz „Drugi dziennik”, czyli zapiski prowadzone między 21 czerwca 2012 a 20 czerwca 2013 – rok z życia pisarza, czytelnika i zjadliwie inteligentnego obserwatora świata.

Owszem, tu i ówdzie strzyka, tu i tam uwiera, za siebie patrzy się częściej niż w przyszłość (a jeśli w przyszłość, to wiadomo, jakie tam obrazy), ale wszystko to furda, bo przecież ciemność ciemnością, ale co chwila zapiski z „Drugiego dziennika” wyrywają się ku światłu i ku życiu. A to trzeba skomentować niefortunną wypowiedź polityka, a to przytrzeć nosa temu i owemu, a to dopisać kolejny rozdział do wiślańskiej historii Czyżów i Kubiców. Jakaż intensywność w całym tym wycofaniu!